၄။ ေတာရပ္ၿမိဳင္ေပၚ၊ ေျခာက္ႏွစ္ေပ်ာ္၍၊ ခါေတာ္တစ္ဖုံ၊ ပြင့္ခ်ိန္ၾကံဳက၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ဆင္မင္း ေန႔ဝယ္၊ ေျမ့ပရေမ၊ ပလႅင္ေဗြထက္၊ ေရႊေညာင္ေတာ္ႀကီး၊ ဗိတာန္ထီးႏွင့္၊ မၿငီးၾကည္ျဖဴ၊ ေနေတာ္မူလ်က္၊ ရန္ျမဴခပင္း၊ အမုိက္သင္းကုိ၊ အလ်ဥ္းပယ္ေဖ်ာက္၊ အလင္းေပါက္က၊ ထြန္းေတာက္ဘုန္းေတာ္၊ ေသာင္းလုံး ေက်ာ္သည္။ သုံးေဖာ္လူတုိ႔၊ ျငိမ္းပါကုိ။
ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေတာ္မူခန္း
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဥရုေ၀လေတာတြင္ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကုိ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေတာ္မူ၏။ အစဦးတြင္ ဆြမ္းခံလွည့္၍ စားသုံး၏။ ေနာင္တြင္ အစာအာဟာရကုိ ၿခိဳးျခံေခၽြတာသုံးေဆာင္ေတာ္မူ၏။ တစ္ေန႔တာအတြက္ ဆန္ေစ့တစ္ေစ့၊ ပဲေနာက္ေစ့တစ္ေစ့(သုိမဟုတ္) ပဲျပဳပ္ရည္တဇြန္းကုိသာ သုံးေဆာင္ေတာ္မူ၏။ ဤသုိ႔ က်င့္ၾကံေသာ္ အာဟာရဓာတ္နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ၾကံဳလွီေဖ်ာ့ေတာ့အားအင္ကုန္ခန္း၏။ မ်က္ႏွာေတာ္ႏွင့္ ဦးေခါင္းေတာ္သည္ ဘူးသီးႏုႏုေနလွမ္းသျဖင့္ ရႈံခြက္ေနသကဲ့သုိ႔ျဖစ္၏။ အသားအေရသည္ ငါးခူးေရာင္ ၾကမ္းပုိးေက်ာက္ကုန္းေရာင္ျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႕၏။ ကုိယ္ကုိလက္ျဖင့္ သုံးသပ္ေသာ္ အေမြးတုိ႔ကၽြတ္၏။ နံရုံးတုိ႔သည္ ဇရပ္အုိမွ ဖရုိဖရဲက်ဲေသာအျခင္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ျဖစ္၏။ ၀မ္းဗုိက္ကုိ ကုိင္ေသာ္ ခါးဆစ္ကုိ ကုိင္မိ၏။ တင္ပါးႏွစ္ဖက္သည္ ကုလားအုပ္ခြာကဲ့သုိ႔ ရႈံခြက္ေန၏။ မတ္ရပ္ထေသာ္ ေနရာ၌လဲက်၏။ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ရလုိေသာေၾကာင့္ က်င့္ႏုိင္ခဲလွေသာ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကုိ ေျခာက္ႏွစ္တုိတုိင္ က်င့္ေတာ္မူ၏။
ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူခန္း
အေလာင္းေတာ္သည္ ဒုကၠစရိယာေျခာက္ႏွစ္တုိင္ က်င့္ေသာ္လည္း သဗၺညဳဥာဏ္မရႏုိင္သျဖင့္ မဇၥ်ိာပဋိပဒါအက်င့္လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း၍ အာနပါနစတုတၴစ်ာန္ကုိ ၀င္စားေတာ္မူ၏။ ယင္းစ်ာန္၀င္စားႏုိင္ရန္ ဆြမ္းခံလွည့္၍ ရသမွ်အာဟာရကုိ မွ်တဘုန္းေပးေတာ္မူ၏။ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ မဟာေဗာဓိပင္ရင္း အပရာဇိတပလႅင္ေတာ္၌ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေခြစံေနေတာ္မူ၍ ေနမ၀င္မီ မာရ္စစ္သည္တုိ႔ကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူသည္။ ညဥ့္ဦးယံ၀ယ္ “ပုေဗၺနိ၀ါသဥာဏ္” ရေတာ္မူ၏။ သန္းေခါင္ယံ၀ယ္ “ဒိဗၺစကၡဳဥာဏ္”ရေတာ္မူ၏။ မုိးေသာက္ယံ၀ယ္ “အာသ၀ကၡယဥာဏ္”ရေတာ္မူလွ်က္ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ရာက္ေတာ္မူေလသည္။ ထုိအခါ “အေနကဇာတိသံသာရံ”အစခ်ီေသာ ဥဒါန္းဂါထာကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
