သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားေသာ ႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္၏။ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစုသည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ၾက၏။ သူတုိ႔ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈႏွင့္ ျမန္မာတုိ႔၏ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈသည္ တူညီမႈရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ရုိးရာဓေလ့ထုံစံအရ အနည္းအက်ဥ္း ကြဲျပားျခားနားမႈလည္း ရွိပါသည္။ ဤသည္ကား ပဓာန မဟုတ္ေခ်၊ ယုံၾကည္ခ်က္တူမႈသည္သာ အဓိကက်ေပ၏။
မိမိသည္လည္း သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ၿပီး မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ သီတင္းသုံးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားလည္း လုိေလေသးမရွိေအာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကရင္း သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတြင္ ေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ၂-ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ မိမိသီဟုိဠ္တြင္ ေနခဲ့စဥ္က သီတင္းသုံးခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္းသီဟုိဠ္ေက်ာင္း၊ အမည္အားျဖင့္ တေပါ၀နပုရာဏမဟာ၀ိဟာရယေက်ာင္းသုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင္အတူ အလည္သြားသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လက္ရွိေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးႏွင့္တကြ အတူေနခဲ့သည္ ဘဂၤလားေဒးရ္ွက ကုိရင္၊ ေနာက္အသစ္ေရာက္လာသည့္ သီဟုိဠ္ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ ကုိရင္တစ္ပါးလည္း ရွိသည္။ သူတုိ႔ကလည္း အျပံဳးကုိယ္စီျဖင့္ ႀကိဳဆုိသည့္အတြက္ ၀မ္းသာမိသည္။ လက္ရွိထုိေက်ာင္း၏ ေလာကုဟမူးသရူး(ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး)သည္ကား မိမိသီဟုိဠ္မွာ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ဤေက်ာင္းတြင္ မဟုတ္ေခ်၊ တျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းထုိင္(ေလာကုဟမူးသရူး)ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသည့္ ဆရာေတာ္၏ တပည့္အရင္းတစ္ပါးပင္ျဖစ္သည္။
မိမိေက်ာင္းသုိ႔အလည္သြားေသာေန႔သည္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၏။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းတြင္ Sunday school ရွိသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ (၁၀၀)ခန္႔မွ် ဗုဒၶစာေပသင္ၾကားေနၾက၏။ Sunday school ဟူသည္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးသည့္ ဓမၼ shoolျဖစ္ပါသည္။ တစ္ပါတ္တြင္ တနဂၤေႏြေန႔တစ္ရက္ရွိ၏။ ဤသည္မွာ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၏ ဗုဒၶဘာသာကုိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းနည္း တစ္နည္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက မအားသည့္ၾကားက ေရာက္လာၿပီးႏႈတ္ဆက္၊ အခန္းေသာ့ေပး၊ စကားအနည္းငယ္ေျပာဆုိၿပီး ဆက္လက္စာေပသင္ၾကားေပးရန္ စာသင္ခန္းသုိ႔ျပန္သြားသည္။ ေက်ာင္းရွိသံဃာမ်ား အားလုံးႏႈတ္ဆက္ၿပီး မိမိသည္လည္း ကုိယ့္ေက်ာင္းကုိယ့္ေနရာကဲ့သုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသူမ်ား စာသင္ေနပုံ၊ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းက ကြင္းျပင္ႏွင့္တကြ အားလုံးအေသးစိတ္လုိက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနမိသည္။
မိမိေနခဲ့စဥ္က ပုံစံႏွင့္ ယေန႔ပုံစံကား ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၊ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္အတြင္ ေျပာင္းလဲမႈသိပ္မရွိေပ။ ေျပာင္းလဲသည္က ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ေျပာင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းက စုိက္ခင္းစုိက္ေနၾကသည့္ လူမ်ားလည္း အရင္အတုိင္းပင္ျဖစ္၏။ မိမိကုိ ျမင္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ ``ဟ… မေတြ႕တာၾကာပါလား၊ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲ၊ သတိရေနတယ္´´စသည္ျဖင့္ စကားလွမ္းေျပာၾကသည္။ မိမိကလည္း အရင္က ရင္းႏွီးသည့္အတုိင္းပင္ စကားအျပန္အလွန္ေျပာဆုိရင္း ခဏထုိင္လုိက္ေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဓာတ္ပုံမ်ား အမွတ္တရရုိက္ၾက၏။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး အရင္အတုိင္း စိမ္းစုိမႈအျပည့္ပင္ ရွိေနေသး၏။ ေက်ာင္း၏ေတာင္ဘက္ ကဇြန္းခင္းသည္လည္း အရင္အတုိင္း စိမ္းစုိလွ်က္ပင္။ သီဟုိဠ္ေနခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ေက်ာင္း၏ဧရိယာကုိ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ကုိယ့္ေက်ာင္း၊ ကုိယ့္ေနရာေဒသကဲ့သုိ႔ ခံစားခဲ့ရသည္။ ယေန႔ အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္သြားခ်ိန္မွာလည္း ထုိ႔ကဲ့သုိ႔ ခံစားမႈမ်ိဳး ရင္ထဲ အျပည့္ရွိေနျပန္၏။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ လုိက္ၿပီးၾကည့္ရႈေနစဥ္ ဧည့္သည္လာသည္ဟု လာေျပာသည့္အတြက္ အခန္းသုိ႔ျပန္လာခဲ့သည္။
ဧည့္သည္သည္ကား အျခားမဟုတ္ေပ၊ မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္၊ ဆြမ္းထမင္းရွင္မ်ားျဖစ္သည့္ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၊ ဤရြာသားအခ်ိဳ႕ျဖစ္၏။ မိမိေရာက္လာသည္ဟု သတင္းၾကား၍ လာၾကဟန္ရွိသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း မေတြ႕ရသည္မွာ တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ သတိရေၾကာင္း၊ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိၾကသည္။ သူတုိ႔၏အျပံဳးမ်ားက အျမဲတမ္းခ်ိဳျမေနသည္။ မိမိသည္လည္း ပါလာသည့္ ျမန္မာပုဆုိးမ်ားကုိ ေရာက္လာေသာ ဒကာမ်ားအား လွဴဒါန္းလုိက္သည္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ စကားေျပာရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔လည္း ၀မ္းသာေနသကဲ့သုိ႔ မိမိသည္လည္း အတုိင္းမသိပင္ ၀မ္းသာခဲ့ရ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဤေနရာတြင္ မိမိသည္ (၂)ႏွစ္ေနခဲ့၏။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ရွိ ဤရြာ၏ ဒကာ၊ ဒကာမ်ားႏွင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားရင္းႏွီး၏။ သူတုိ႔လည္းခင္မင္သကဲ့သုိ႔ စာေရးသူလည္း သူတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားသည္။ ဤရြာမွာေနစဥ္ မိမိအတြက္ မည္သည့္အခက္အခဲမွ် မရွိေပ။ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္လည္း တာ၀န္ေက်ပြန္ၾက၏၊ လုိေလေသးမရွိပင္ ျပဳစုၾက၏။ ထုိေၾကာင့္လည္း မိမိသည္ အသက္ႀကီးလူႀကီးပုိင္းမ်ားအား ျမန္မာပုဆုိးမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလွဴဒါန္းရန္ စိတ္ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႔ႏွင့္စကားေျပာရင္း အခ်ိန္ၾကာမွန္းမသိ ၾကာသြားေလေတာ့သည္။ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေသာအခါ နံနက္(၁၁)ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဧည့္သည္မ်ားျပန္သြားၾကေလသည္။ မိမိသည္လည္း ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး ဆြမ္းစားရန္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းသုိ႔ သြားေလသည္။
သီဟုိဠ္ေျမကို ျပန္နင္းၿပီး သီဟုိဠ္ဆြမ္းထမင္းဟင္းကုိ ျပန္စားရသည္မွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ သီဟုိဠ္ဆြမ္းထမင္းဟင္းမ်ား ႀကိဳက္၏။ မိမိအတြက္ သီဟုိဠ္အစားအစာကုိ စားရသည္မွာ အခက္အခဲ မရွိေပ။ သီဟုိဠ္ေနခဲ့စဥ္ (၂)ႏွစ္လုံးနီးပါး သီဟုိဠ္အစားအစာမ်ားပင္ ဘုဥ္းေပးခဲ့သည္။ ဆြမ္းထမင္းဟင္းကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၊ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေလးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးဆြမ္းဘုဥ္းေပးခဲ့သည္ေနရာေလးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ အတိတ္အေၾကာင္းေလးကုိ ျပန္သတိရမိသည္။
လြန္ခဲ့သည့္(၃)ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ သီဟုိဠ္ေရာက္ၿပီး (၁၂)ရက္အၾကာတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးကုိ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက သီဟုိဠ္ေက်ာင္းေလွ်ာက္ေပးရန္အတြက္ အျပင္သြားရန္ေျပာေနၾကသည္။ မိမိလည္း ထုိစကားၾကားသည့္အတြက္ သူတုိ႔ေနာက္လုိက္ရန္ ေျပာၿပီး အတူတကြ အျပင္သြားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိမိတုိ႔ေနထုိင္သည့္ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္၏ တပည့္ေက်ာင္းသုိ႔ သြား၍ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ရန္ ေလွ်ာက္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ပါးတည္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားသည့္အတြက္ တစ္ပါးတည္းအတြက္ေလွ်ာက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စကားျဖတ္၍ မိမိက ႏွစ္ပါးဆုိလွ်င္ ရမည္ေလာဟု ၾကားျဖတ္ ၀င္ေလွ်ာက္လုိက္သည္။ ဆရာေတာ္က အဂၤလိပ္စကား နားမလည္ေပ၊ ဘာသာျပန္ႏွင့္ ေျပာရသည္။ ဆရာေတာ္က မိမိတုိ႔ကုိ သေဘာက်ေနဟန္ရွိသည္။ ထုိဆရာေတာ္၏ အၾကည့္ကား တစ္ဘက္ပါ သူငယ္ခ်င္းသုိ႔ မစူးရွေပ။ မိမိသုိ႔ စူးရွေနသည္၊ အေသအခ်ာၾကည့္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး လက္ခံသည္ဟု စကားျပန္လာသည္။ ထုိစကားကုိ ၾကားလုိက္သည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔တသုိက္ အရမ္း၀မ္းသာသြားသည္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပင္ ရင္ထဲၾကည္ႏူးမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သီဟုိဠ္တြင္ စာသင္သည့္ ျမန္မာစာသင္သားသံဃာမ်ား ေနထုိင္ရန္ေက်ာင္းသည္ကား အလြန္ခက္ခဲသည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သုံးေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး အျပံဳးကုိယ္စီသန္းေနၾကသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အခြင့္အေရးသည္ သီဟုိဠ္ေျမတြင္ မလြယ္ကူေပ။ ထုိ႔ေနာက္ဆရာေတာ္က ေနာက္(၂)ရက္ၾကာလာေနပါဟု ေျပာသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ကုိ ကန္ေတာ့ၿပီး စစ္ပြဲေအာင္သည့္ စစ္သူႀကီးအလား သုံးေယာက္သား ၀မ္းသာစြာ ထျပန္ခဲ့ၾကသည္။
(၂)ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းရန္ ကားတစ္စီးဌားသည္။ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္မည့္ မိမိ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင့္ လုိက္ပုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးေပါင္း (၁၀)ပါး၀န္းက်င္ရွိသည္။ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းမွ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကသည္။ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္မရွိေပ။ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိမိတုိ႔ကုိ လက္ခံသည့္ဆရာေတာ္ ေဆးရုံတက္ေနရသည္ဟု ေျပာေလသည္။ လက္ေထာက္ဘုန္းႀကီးက ဆရာေတာ္ဆီ ဖုန္းဆက္၍ ေမးျမန္းၿပီး ျပန္ေျပာသည္မွာ ``ဆရာေတာ္လက္ခံသည္မွာ မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤေက်ာင္းတြင္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဆရာေနထုိင္သည့္ ေက်ာင္းတြင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဆရာေက်ာင္းက ဤေနရာႏွင့္ ၅-ကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းေၾကာင္း၊ ထုိေက်ာင္းတြင္ ေနခ်င္လွ်င္လုိက္ပုိ႔ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာက်လွ်င္ေနႏုိင္ေၾကာင္း၊ သေဘာမက်လွ်င္လည္း ျပႆနာမရွိေၾကာင္းစသည္ျဖင့္´´ျဖစ္၏။
ထုိ႔ေနာက္ မိမိတုိ႔လည္း စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိမိတုိ႔လာေရာက္ေလွ်ာက္သည္မွာ ဤေက်ာင္းျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ကူးႏွင့္ေပ်ာ္ခဲ့သည္မွာလည္း ဤေက်ာင္းျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ထဲတြင္ မိမိတုိ႔ ေနရမည့္သီဟုိဠ္ေက်ာင္းမွာ ဤေက်ာင္းဟု တထစ္ခ် မွတ္ယူထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္ေပ။ သူငယ္ခ်င္းကုိ တုိင္ပင္ၿပီး မည္သုိ႔ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ေစ ေနထုိင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ သူတုိ႔ညႊန္ျပေသာ ေက်ာင္းသုိ႔ လမ္းျပသည့္ ဒကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကားကုိဦးတည္ေမာင္းႏွင္းလာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အသက္(၉၀)နီးပါးဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ ဒကာတစ္ေယာက္ ထုိင္စကားေျပာေနသည္။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ငွက္အသံမွတစ္ပါး မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ၊ မိမိတုိ႔တသုိက္ ေရာက္သြားေသာအခါ လုိက္ပုိ႔သည့္ဒကာက ေျပာျပသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိမိတုိ႔ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ရန္လာေၾကာင္း သိပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက အားပါးတရပင္ ထုိင္စကားေျပာေနသည့္ ဒကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္းလုိက္လံျပသသည္။ မိမိတုိ႔ကုိ ျပသည့္အခန္းကား ဤေက်ာင္းတြင္ အေကာင္းဆုံးအခန္းဟု ေျပာမည္ဆုိလွ်င္လည္း မမွားႏုိင္ေပ။ အခန္းသည္ကား ဧည့္ခန္းတစ္ခု၊ အိပ္ခန္းတစ္ခုႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာပါ တြဲထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤအခန္းတြင္ လူမေနသည္မွာ အႏွစ္ငယ္ၾကာေလာက္မည္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အခန္းအတြင္း၀ယ္ ပင့္ကူအိမ္မ်ား၊ ပစၥည္းပစၥယအမႈိက္မ်ား၊ ဖုန္းအလိပ္လိပ္တက္ေနသည့္ ကုဋင္မ်ားစသည္တုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွသိရသည္မွာ ဤအခန္းသည္ ယခင္က ဆရာေတာ္ႀကီးတပည့္အရင္းတစ္ပါးေနေၾကာင္း၊ ယခု လူထြက္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းစသည္စသည္ျဖင့္ သိရသည္။ ေလာေလာဆယ္ တစ္ညအိပ္ႏုိင္ရန္ လုိက္ပုိ႔ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ အားလုံးအခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ရန္ ကုဋင္ႏွစ္လုံး ျပဳျပင္ၿပီးေသာအခါ အကုန္လုံး၀ုိင္းထုိင္ စကားေျပာ၍ သီဟုိဠ္ကုိ အရင္ေရာက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သီဟုိဠ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနပုံ၊ ထုိင္ပုံ၊ ဆက္ဆံေရးစသည္ျဖင့္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ေနထုိင္ရမည္ကုိ ေျပာျပၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လုိက္ပုိ႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး ျပန္သြားၾကေလသည္။ မိမိတုိ႔လည္း ေက်ာင္းေပါက္၀အထိ လုိက္ပုိ႔ၿပီး အခန္းအတြင္း ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။
အခန္းအတြင္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ အတူေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းက ပတ္၀န္းက်င္တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ပုံကုိ ၾကည့္ၿပီး ``ငါေတာ့ တစ္ပါးတည္း မေနရဲ႕ဘူး၊ တစ္ပါးတည္းဆုိရင္ ျပန္ေျပးမိမည္၊ မင္းရွိလုိ႔သာ ေနျဖစ္သည္´´ဟု ေျပာေလသည္။ မွန္ေပ၏။ အျပင္ထြက္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္ ဒကာလည္းျပန္သြားၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ေပ။ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မိမိတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေလသည္။ တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္မႈက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း စုိးမုိးေနေလသည္။ အခန္းျပင္ထြက္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးဆီသုိ႔သြားၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အျပဳံးကေလးႏွင့္ ႀကိဳဆုိသည့္အတြက္ ေတာ္ေပေသးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အဂၤလိပ္စကားမတတ္၊ မိမိတုိ႔ကလည္း သီဟုိဠ္စကားမတတ္ေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ကေလးႏွင့္ေျပာၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးနေဘးတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း မိမိတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္၊ မိမိတုိ႔ကလည္း ျပန္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ မည္သုိ႔မည္ပုံေနထုိင္မည့္အေရး ေတြးေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသည္မွာ ရုိးသားျဖဴစင္၊ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည္။ ထုိသုိ႔ ပုံရိပ္ကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အတြက္ အလြန္စိတ္ခ်မ္းမိသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာျဖစ္၊ စကားေျပာရန္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မိမိတုိ႔အၾကား ပင္လယ္ႀကီးျခားေနသကဲ့သုိ႔ ဘာသာစကားက ျခားထားသည္။
ညေနေစာင္းေရာက္ေသာအခါ ကုိရင္ႏွစ္ပါးေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာသည္။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ေၾကာင္း၊ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)တြင္ စာသင္ေနေၾကာင္း၊ တစ္ပါးက ဘဂၤလားေဒးရွ္၊ တစ္ပါးက သီဟုိဠ္သားျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဘဂၤလားေဒးရွ္ ကုိရင္က အဂၤလိပ္စကား အနည္းအက်ဥ္းရသည္။ ပထမဦးဆုံး ေျပာခ်င္သည့္စကားကုိ သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ေျပာရသည္။ ညေနေစာင္းေရာက္မွ ေက်ာင္းက တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ျခင္း ကင္းၿပီး နည္းနည္းစုိေျပမႈရွိလာသည္။ ညေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတြင္ ေနထုိင္ၿပီး အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္သည္ ေကာင္ေလးမ်ား ေရာက္လာသည္။ အားလုံးစုိစုိေျပေျပျဖစ္လာသည္။ မိမိတုိ႔လည္း စိတ္အား အနည္းငယ္တက္လာသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း အသစ္ေရာက္လာသည့္ မိမိတုိ႔အား ေမးၾကျမန္းၾကႏွင့္ စကားအနည္းငယ္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔က သီဟုိဠ္စကားမတတ္သည့္အတြက္ သူတုိ႔ေျပာခ်င္ေသာ စကားကုိ အကုန္လုံးနားမလည္ေခ်၊ ဘဂၤလားေဒးရွ္ ကုိရင္ေလး ဘာသာျပန္ေပးမွ မိမိတုိ႔က သိရသည္။ ဤသည္မွာ မိမိတုိ႔ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ပထမဦးဆုံးေရာက္သည့္ေန႔ အေတြ႕အၾကံဳပင္ျဖစ္သည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၊ ကုိရင္ေလးႏွစ္ပါးႏွင့္ အျပင္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးမ်ားသာ ေနသည့္အတြက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား သိပ္အေလးအနက္ထားရွိဟန္မတူေပ။ ဆြမ္းဟင္းစသည္မ်ားသည္လည္း ေန႔တုိင္းရွိဟန္မတူ၊ ပထမသုံးေလးရက္တြင္ တစ္ရက္တစ္ေလ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွိ၏။ မရွိေသာေန႔မ်ားတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ၀ယ္ေကၽြးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ေက်ာင္းတြင္ ႏုိင္ငံျခားသား ျမန္မာသံဃာမ်ားရွိေနေၾကာင္း တေျဖးေျဖးသိလာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ လာေရာက္ေမးျမန္း စကားဆုိၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္ သံဃာရွိေသာအခါ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ဂရုစုိက္မိလာၾကေလသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ၀ါဆုိမဆုိခင္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းတုိင္ပင္၍ ေန႔တုိင္းဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကေလသည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ဆြမ္းလာပုိ႔ၾကသည္မွာ ေနတုိင္းျဖစ္ေလေတာ့၏။ ေက်ာင္းတြင္ဆြမ္းစားေက်ာင္းသည္လည္း ဆြမ္းစားေက်ာင္းမတူေတာေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ေက်ာင္းသည္လည္း သံဃာမေနေသာေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ အမႈိပ္သရုိက္ႏွင့္ ပလူျပန္ေနသည္။ မိမိတုိ႔ေရာက္မွ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကုိ သန္႔ရွင္းလုပ္၊ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ကုိ သန္႔ရွင္းလုပ္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာေ၀စၥမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ဆြမ္းစားသည့္အခါ အုံးေမာင္းေခါက္ရန္အတြက္ မည္သည့္ေနရာကရွာလာသည္မသိ အုံးေမာင္းတစ္ခု ရွာလာၿပီး ဆြမ္းစားေဆာင္အေရွ႕ မ်က္ႏွာစာတြင္ လာခ်ိတ္ထားေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆြမ္းစားရန္အခ်ိန္က်လွ်င္ အုံးေမာင္းေခါက္၍ သံဃာမ်ားကုိ အသိေပးသည္။ မိမိတုိ႔လည္း သီဟုိဠ္ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သုံးေလးလၾကာေတာ့ ဘဂၤလားေဒးရွ္ကုိရင္ေလးက သီဟုိဠ္စကား တစ္လုံးတစ္ေလ သင္ေပးလုိက္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက သင္ေပးလုိက္၊ ေရာက္လာသည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက သင္ေပးလုိက္ႏွင့္ ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာတတ္စ ျပဳလာသည္။
မိမိတုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္သည့္ သံဃာကား ဆရာေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ (၅)ပါးျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သီဟုိဠ္ကုိရင္ေလးကုိ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)က ျပန္ေခၚသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး၊ မိမိတို႔ျမန္မာႏွစ္ပါးႏွင့္ ဘဂၤလားေဒးရွ္ အားလုံးေပါင္း (၄)ပါး သာက်န္ေတာ့သည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ယခုမွ တည္ေထာင္ေသာ ေက်ာင္းမဟုတ္ေပ။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္(၂၀၀)ေက်ာ္ခန္႔ေလာက္က တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္၏။ ဤေက်ာင္းမွ ေမြးထုပ္ေပးခဲ့ေသာ ပညာတတ္ နာမည္ႀကီးတပည့္မ်ားသည္လည္း မနည္းေပ။ အခ်ိဳ႕တပည့္ႀကီးမ်ားသည္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ပရိေ၀န ေခၚ စာသင္တုိက္တည္ေထာင္ၿပီး နာမည္ႀကီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္းရွိ၏။ ယခင္က ဤေက်ာင္းသည္ ပရိေ၀န ေခၚ စာသင္တုိက္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာသင္သားသံဃာ အပါး(၅၀)၀န္းက်င္ခန္႔မွ်ရွိေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ယေန႔အေျခအေနကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရေၾကာင္း အမ်ားေျပာျပခ်က္အရသိရသည္။ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတြင္ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)သည္ သံဃာ ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔ေလာက္သာရွိသည္။ ထုိသုိ႔ သံဃာမ်ားရွိလွ်င္ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)ျပဳလုပ္ခြင့္ရွိသည္။ မိမိတုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စာသင္တုိက္သံဃာတစ္ေထာင္ေက်ာင္ ရွိေၾကာင္းေျပာျပလွ်င္ သိပ္မယုံၾကေခ်၊ တအံ့တၾသျဖစ္ေနၾကသည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိပုံရသည္။ ေက်ာင္း၏ သိမ္အတြင္း၀ယ္္ ျမန္မာပိဋကတ္စာအုပ္မ်ားေတြ႕ရွိရ၏။ အယုတ္ဆုံးအားျဖင့္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ေရးထားေသာ သၿဂႌဳဟ္စာအုပ္ငယ္ေလးပင္ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ၿပီး သိမ္သမုတ္တုိင္မ်ားတြင္လည္း ျမန္မာဘာသာျဖင့္ `သီမာ´ဟု အရပ္မ်က္ႏွာေလးခုစလုံ ေရးထားသည္။ ထုိသုိ႔အျခင္းအရာကုိ ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ယခင္က ျမန္မာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္းသိႏုိင္ေပသည္။
ယေန႔အေျခအေနကား ယခင္အေနအထားႏွင့္ လုံး၀ကြာျခားေလၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ႏွေမွ်ာတသသည့္ ပုံစံျဖင့္ တစ္ခါတစ္ေလ အတိတ္က ဤေက်ာင္း၏ ပုံစံကုိ ပုံေဖာ္ကာ ျပန္ေျပာျပၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဤေက်ာင္းကေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည့္ တပည့္မ်ား အလႊမ္းေျပ လာတတ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ကုိ ေတြ႕ရေသာအခါ သူတုိ႔ ဤေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔၏မိခင္ေက်ာင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အလည္လာေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ျပန္လည္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ႏွေမွ်ာစရာေကာင္းသည္ကား ယေန႔ အေျခအေန ျဖစ္ေနရသည္ပင္ျဖစ္၏။
မိမိတုိ႔သည္လည္း ဤေက်ာင္းတြင္ေနရသည္မွာ မည္သုိ႔မည္ပုံဆက္စပ္မႈရွိေနသည္မသိ ေပ်ာ္ေနသည္။ မိမိ၏ ေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ပင္ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားရသည္။ ဤေက်ာင္းတြင္ေနရသည္မွာ ရုပ္၀တၳဳမခ်မ္းသာေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းမႈ အျပည့္ေပးသည္။ ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ပင္ မိမိတုိ႔ေနသည့္ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေအးခ်မ္းေၾကာင္း၊ ကုိယ္ေက်ာင္း၊ ကုိယ့္ေနရာကဲ့သုိ႔ ခံစားရေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။
မိမိလည္း ဆြမ္းမစားခင္ အေတြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့ရသည္။ မိမိတုိ႔ေနခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ဤဆြမ္းစားေက်ာင္းတြင္ သီဟုိဠ္ဆြမ္းမ်ားဘုဥ္းေပးၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ ဘဂၤလားေဒးရု္ကုိရင္ေလး၊ မိမိတုိ႔ႏွစ္ပါး အားလုံးေပါင္း သုံးပါးျဖစ္၏။ ယခုအလည္တစ္ေခါက္ေရာက္သြားေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးထုိင္၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေသာ ေနရာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ လြမ္းဆြတ္သတိရမိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား ယခုမရွိေတာ့ၿပီတကား လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ခန္႔က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာေလၿပီ။
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မိမိတုိ႔ကုိ သူ၏တပည့္အရင္းကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဆရာေတာ္ႀကီးအခန္းေရွ႕ သြားထုိင္ၿပီး သီဟုိဠ္စကား မေတာက္တေခါက္ ေျပာမိေသးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ``ယာန၀ါ-သြားသည္၊ ႏွာန၀ါ-ေရခ်ိဳးသည္၊ ေဘာန၀ါ-ေသာက္သည္၊ ခန၀ါ-စားသည္ စသည္ျဖင့္´´ သင္ေပးေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး သူ႕၏အခန္း ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္ေနပုံ၊ သြားလာလႈပ္ရွားေနပုံတုိ႔ကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေနသည္။ ကြမ္းစားခ်င္ေသာအခါ မိမိတုိ႔က ကြမ္းေထာင္း၍ ေပးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္လည္း မိမိတုိ႔ရွိ၍ စိတ္ခ်မ္းသာေနသကဲ့သုိ႔ မိမိတုိ႔သည္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးရွိ၍ စိတ္ၾကည္ႏူးေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေငြကေလးႏွင့္ မိမိတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းသြားရန္ လုိင္းကားခဟူ၍ ေပးေသးသည္။ မိမိတုိ႔ကလည္း ဆရာေတာ္လုိေလေသးမရွိေအာင္ တတ္အားသမွ်ျပဳစုေပးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အနီးကပ္ တပည့္သည္ကား မိမိတုိ႔ သုံးပါးတည္းပင္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီဟုိဠ္တပည့္မ်ားသည္ကား အနီးကပ္မရွိေခ်၊ ဆရာေတာ္ႀကီးေဆးရုံေဆးခန္း သြားျပလွ်င္လည္း မိမိတုိ႔ပင္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးရင္း လႊမ္းဆြတ္သတိရမိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္ခ်င္လာသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ မိမိ၏အေတြးကုိ ျပန္ရုတ္သိမ္းရင္း ဘုဥ္းေပးလက္စ ဆြမ္းကုိ ျပန္လည္ဘုဥ္းေပးလုိက္ေတာ့သည္။ ထုိေန႔တစ္ေန႔ကုိ မိမိ၏သီဟုိဠ္ေက်ာင္းတြင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေလသည္။
မိမိသည္လည္း သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ၿပီး မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ သီတင္းသုံးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားလည္း လုိေလေသးမရွိေအာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကရင္း သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတြင္ ေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ၂-ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ မိမိသီဟုိဠ္တြင္ ေနခဲ့စဥ္က သီတင္းသုံးခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္းသီဟုိဠ္ေက်ာင္း၊ အမည္အားျဖင့္ တေပါ၀နပုရာဏမဟာ၀ိဟာရယေက်ာင္းသုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင္အတူ အလည္သြားသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လက္ရွိေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးႏွင့္တကြ အတူေနခဲ့သည္ ဘဂၤလားေဒးရ္ွက ကုိရင္၊ ေနာက္အသစ္ေရာက္လာသည့္ သီဟုိဠ္ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ ကုိရင္တစ္ပါးလည္း ရွိသည္။ သူတုိ႔ကလည္း အျပံဳးကုိယ္စီျဖင့္ ႀကိဳဆုိသည့္အတြက္ ၀မ္းသာမိသည္။ လက္ရွိထုိေက်ာင္း၏ ေလာကုဟမူးသရူး(ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး)သည္ကား မိမိသီဟုိဠ္မွာ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ဤေက်ာင္းတြင္ မဟုတ္ေခ်၊ တျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းထုိင္(ေလာကုဟမူးသရူး)ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသည့္ ဆရာေတာ္၏ တပည့္အရင္းတစ္ပါးပင္ျဖစ္သည္။
မိမိေက်ာင္းသုိ႔အလည္သြားေသာေန႔သည္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၏။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းတြင္ Sunday school ရွိသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ (၁၀၀)ခန္႔မွ် ဗုဒၶစာေပသင္ၾကားေနၾက၏။ Sunday school ဟူသည္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးသည့္ ဓမၼ shoolျဖစ္ပါသည္။ တစ္ပါတ္တြင္ တနဂၤေႏြေန႔တစ္ရက္ရွိ၏။ ဤသည္မွာ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၏ ဗုဒၶဘာသာကုိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းနည္း တစ္နည္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက မအားသည့္ၾကားက ေရာက္လာၿပီးႏႈတ္ဆက္၊ အခန္းေသာ့ေပး၊ စကားအနည္းငယ္ေျပာဆုိၿပီး ဆက္လက္စာေပသင္ၾကားေပးရန္ စာသင္ခန္းသုိ႔ျပန္သြားသည္။ ေက်ာင္းရွိသံဃာမ်ား အားလုံးႏႈတ္ဆက္ၿပီး မိမိသည္လည္း ကုိယ့္ေက်ာင္းကုိယ့္ေနရာကဲ့သုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသူမ်ား စာသင္ေနပုံ၊ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းက ကြင္းျပင္ႏွင့္တကြ အားလုံးအေသးစိတ္လုိက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနမိသည္။
မိမိေနခဲ့စဥ္က ပုံစံႏွင့္ ယေန႔ပုံစံကား ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၊ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္အတြင္ ေျပာင္းလဲမႈသိပ္မရွိေပ။ ေျပာင္းလဲသည္က ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ေျပာင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းက စုိက္ခင္းစုိက္ေနၾကသည့္ လူမ်ားလည္း အရင္အတုိင္းပင္ျဖစ္၏။ မိမိကုိ ျမင္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ ``ဟ… မေတြ႕တာၾကာပါလား၊ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲ၊ သတိရေနတယ္´´စသည္ျဖင့္ စကားလွမ္းေျပာၾကသည္။ မိမိကလည္း အရင္က ရင္းႏွီးသည့္အတုိင္းပင္ စကားအျပန္အလွန္ေျပာဆုိရင္း ခဏထုိင္လုိက္ေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဓာတ္ပုံမ်ား အမွတ္တရရုိက္ၾက၏။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး အရင္အတုိင္း စိမ္းစုိမႈအျပည့္ပင္ ရွိေနေသး၏။ ေက်ာင္း၏ေတာင္ဘက္ ကဇြန္းခင္းသည္လည္း အရင္အတုိင္း စိမ္းစုိလွ်က္ပင္။ သီဟုိဠ္ေနခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ေက်ာင္း၏ဧရိယာကုိ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ကုိယ့္ေက်ာင္း၊ ကုိယ့္ေနရာေဒသကဲ့သုိ႔ ခံစားခဲ့ရသည္။ ယေန႔ အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္သြားခ်ိန္မွာလည္း ထုိ႔ကဲ့သုိ႔ ခံစားမႈမ်ိဳး ရင္ထဲ အျပည့္ရွိေနျပန္၏။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ လုိက္ၿပီးၾကည့္ရႈေနစဥ္ ဧည့္သည္လာသည္ဟု လာေျပာသည့္အတြက္ အခန္းသုိ႔ျပန္လာခဲ့သည္။
ဧည့္သည္သည္ကား အျခားမဟုတ္ေပ၊ မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္၊ ဆြမ္းထမင္းရွင္မ်ားျဖစ္သည့္ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၊ ဤရြာသားအခ်ိဳ႕ျဖစ္၏။ မိမိေရာက္လာသည္ဟု သတင္းၾကား၍ လာၾကဟန္ရွိသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း မေတြ႕ရသည္မွာ တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ သတိရေၾကာင္း၊ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိၾကသည္။ သူတုိ႔၏အျပံဳးမ်ားက အျမဲတမ္းခ်ိဳျမေနသည္။ မိမိသည္လည္း ပါလာသည့္ ျမန္မာပုဆုိးမ်ားကုိ ေရာက္လာေသာ ဒကာမ်ားအား လွဴဒါန္းလုိက္သည္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ စကားေျပာရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔လည္း ၀မ္းသာေနသကဲ့သုိ႔ မိမိသည္လည္း အတုိင္းမသိပင္ ၀မ္းသာခဲ့ရ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဤေနရာတြင္ မိမိသည္ (၂)ႏွစ္ေနခဲ့၏။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ရွိ ဤရြာ၏ ဒကာ၊ ဒကာမ်ားႏွင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားရင္းႏွီး၏။ သူတုိ႔လည္းခင္မင္သကဲ့သုိ႔ စာေရးသူလည္း သူတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားသည္။ ဤရြာမွာေနစဥ္ မိမိအတြက္ မည္သည့္အခက္အခဲမွ် မရွိေပ။ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္လည္း တာ၀န္ေက်ပြန္ၾက၏၊ လုိေလေသးမရွိပင္ ျပဳစုၾက၏။ ထုိေၾကာင့္လည္း မိမိသည္ အသက္ႀကီးလူႀကီးပုိင္းမ်ားအား ျမန္မာပုဆုိးမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလွဴဒါန္းရန္ စိတ္ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႔ႏွင့္စကားေျပာရင္း အခ်ိန္ၾကာမွန္းမသိ ၾကာသြားေလေတာ့သည္။ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေသာအခါ နံနက္(၁၁)ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဧည့္သည္မ်ားျပန္သြားၾကေလသည္။ မိမိသည္လည္း ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး ဆြမ္းစားရန္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းသုိ႔ သြားေလသည္။
သီဟုိဠ္ေျမကို ျပန္နင္းၿပီး သီဟုိဠ္ဆြမ္းထမင္းဟင္းကုိ ျပန္စားရသည္မွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ သီဟုိဠ္ဆြမ္းထမင္းဟင္းမ်ား ႀကိဳက္၏။ မိမိအတြက္ သီဟုိဠ္အစားအစာကုိ စားရသည္မွာ အခက္အခဲ မရွိေပ။ သီဟုိဠ္ေနခဲ့စဥ္ (၂)ႏွစ္လုံးနီးပါး သီဟုိဠ္အစားအစာမ်ားပင္ ဘုဥ္းေပးခဲ့သည္။ ဆြမ္းထမင္းဟင္းကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၊ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေလးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးဆြမ္းဘုဥ္းေပးခဲ့သည္ေနရာေလးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ အတိတ္အေၾကာင္းေလးကုိ ျပန္သတိရမိသည္။
လြန္ခဲ့သည့္(၃)ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ သီဟုိဠ္ေရာက္ၿပီး (၁၂)ရက္အၾကာတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးကုိ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက သီဟုိဠ္ေက်ာင္းေလွ်ာက္ေပးရန္အတြက္ အျပင္သြားရန္ေျပာေနၾကသည္။ မိမိလည္း ထုိစကားၾကားသည့္အတြက္ သူတုိ႔ေနာက္လုိက္ရန္ ေျပာၿပီး အတူတကြ အျပင္သြားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိမိတုိ႔ေနထုိင္သည့္ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္၏ တပည့္ေက်ာင္းသုိ႔ သြား၍ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ရန္ ေလွ်ာက္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ပါးတည္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားသည့္အတြက္ တစ္ပါးတည္းအတြက္ေလွ်ာက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စကားျဖတ္၍ မိမိက ႏွစ္ပါးဆုိလွ်င္ ရမည္ေလာဟု ၾကားျဖတ္ ၀င္ေလွ်ာက္လုိက္သည္။ ဆရာေတာ္က အဂၤလိပ္စကား နားမလည္ေပ၊ ဘာသာျပန္ႏွင့္ ေျပာရသည္။ ဆရာေတာ္က မိမိတုိ႔ကုိ သေဘာက်ေနဟန္ရွိသည္။ ထုိဆရာေတာ္၏ အၾကည့္ကား တစ္ဘက္ပါ သူငယ္ခ်င္းသုိ႔ မစူးရွေပ။ မိမိသုိ႔ စူးရွေနသည္၊ အေသအခ်ာၾကည့္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး လက္ခံသည္ဟု စကားျပန္လာသည္။ ထုိစကားကုိ ၾကားလုိက္သည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔တသုိက္ အရမ္း၀မ္းသာသြားသည္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပင္ ရင္ထဲၾကည္ႏူးမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သီဟုိဠ္တြင္ စာသင္သည့္ ျမန္မာစာသင္သားသံဃာမ်ား ေနထုိင္ရန္ေက်ာင္းသည္ကား အလြန္ခက္ခဲသည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သုံးေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး အျပံဳးကုိယ္စီသန္းေနၾကသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အခြင့္အေရးသည္ သီဟုိဠ္ေျမတြင္ မလြယ္ကူေပ။ ထုိ႔ေနာက္ဆရာေတာ္က ေနာက္(၂)ရက္ၾကာလာေနပါဟု ေျပာသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ကုိ ကန္ေတာ့ၿပီး စစ္ပြဲေအာင္သည့္ စစ္သူႀကီးအလား သုံးေယာက္သား ၀မ္းသာစြာ ထျပန္ခဲ့ၾကသည္။
(၂)ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းရန္ ကားတစ္စီးဌားသည္။ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္မည့္ မိမိ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင့္ လုိက္ပုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးေပါင္း (၁၀)ပါး၀န္းက်င္ရွိသည္။ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းမွ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကသည္။ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္မရွိေပ။ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိမိတုိ႔ကုိ လက္ခံသည့္ဆရာေတာ္ ေဆးရုံတက္ေနရသည္ဟု ေျပာေလသည္။ လက္ေထာက္ဘုန္းႀကီးက ဆရာေတာ္ဆီ ဖုန္းဆက္၍ ေမးျမန္းၿပီး ျပန္ေျပာသည္မွာ ``ဆရာေတာ္လက္ခံသည္မွာ မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤေက်ာင္းတြင္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဆရာေနထုိင္သည့္ ေက်ာင္းတြင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဆရာေက်ာင္းက ဤေနရာႏွင့္ ၅-ကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းေၾကာင္း၊ ထုိေက်ာင္းတြင္ ေနခ်င္လွ်င္လုိက္ပုိ႔ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာက်လွ်င္ေနႏုိင္ေၾကာင္း၊ သေဘာမက်လွ်င္လည္း ျပႆနာမရွိေၾကာင္းစသည္ျဖင့္´´ျဖစ္၏။
ထုိ႔ေနာက္ မိမိတုိ႔လည္း စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိမိတုိ႔လာေရာက္ေလွ်ာက္သည္မွာ ဤေက်ာင္းျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ကူးႏွင့္ေပ်ာ္ခဲ့သည္မွာလည္း ဤေက်ာင္းျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ထဲတြင္ မိမိတုိ႔ ေနရမည့္သီဟုိဠ္ေက်ာင္းမွာ ဤေက်ာင္းဟု တထစ္ခ် မွတ္ယူထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္ေပ။ သူငယ္ခ်င္းကုိ တုိင္ပင္ၿပီး မည္သုိ႔ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ေစ ေနထုိင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ သူတုိ႔ညႊန္ျပေသာ ေက်ာင္းသုိ႔ လမ္းျပသည့္ ဒကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကားကုိဦးတည္ေမာင္းႏွင္းလာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အသက္(၉၀)နီးပါးဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ ဒကာတစ္ေယာက္ ထုိင္စကားေျပာေနသည္။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ငွက္အသံမွတစ္ပါး မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ၊ မိမိတုိ႔တသုိက္ ေရာက္သြားေသာအခါ လုိက္ပုိ႔သည့္ဒကာက ေျပာျပသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိမိတုိ႔ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ရန္လာေၾကာင္း သိပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက အားပါးတရပင္ ထုိင္စကားေျပာေနသည့္ ဒကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္းလုိက္လံျပသသည္။ မိမိတုိ႔ကုိ ျပသည့္အခန္းကား ဤေက်ာင္းတြင္ အေကာင္းဆုံးအခန္းဟု ေျပာမည္ဆုိလွ်င္လည္း မမွားႏုိင္ေပ။ အခန္းသည္ကား ဧည့္ခန္းတစ္ခု၊ အိပ္ခန္းတစ္ခုႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာပါ တြဲထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤအခန္းတြင္ လူမေနသည္မွာ အႏွစ္ငယ္ၾကာေလာက္မည္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အခန္းအတြင္း၀ယ္ ပင့္ကူအိမ္မ်ား၊ ပစၥည္းပစၥယအမႈိက္မ်ား၊ ဖုန္းအလိပ္လိပ္တက္ေနသည့္ ကုဋင္မ်ားစသည္တုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွသိရသည္မွာ ဤအခန္းသည္ ယခင္က ဆရာေတာ္ႀကီးတပည့္အရင္းတစ္ပါးေနေၾကာင္း၊ ယခု လူထြက္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းစသည္စသည္ျဖင့္ သိရသည္။ ေလာေလာဆယ္ တစ္ညအိပ္ႏုိင္ရန္ လုိက္ပုိ႔ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ အားလုံးအခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ရန္ ကုဋင္ႏွစ္လုံး ျပဳျပင္ၿပီးေသာအခါ အကုန္လုံး၀ုိင္းထုိင္ စကားေျပာ၍ သီဟုိဠ္ကုိ အရင္ေရာက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သီဟုိဠ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနပုံ၊ ထုိင္ပုံ၊ ဆက္ဆံေရးစသည္ျဖင့္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ေနထုိင္ရမည္ကုိ ေျပာျပၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လုိက္ပုိ႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး ျပန္သြားၾကေလသည္။ မိမိတုိ႔လည္း ေက်ာင္းေပါက္၀အထိ လုိက္ပုိ႔ၿပီး အခန္းအတြင္း ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။
အခန္းအတြင္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ အတူေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းက ပတ္၀န္းက်င္တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ပုံကုိ ၾကည့္ၿပီး ``ငါေတာ့ တစ္ပါးတည္း မေနရဲ႕ဘူး၊ တစ္ပါးတည္းဆုိရင္ ျပန္ေျပးမိမည္၊ မင္းရွိလုိ႔သာ ေနျဖစ္သည္´´ဟု ေျပာေလသည္။ မွန္ေပ၏။ အျပင္ထြက္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္ ဒကာလည္းျပန္သြားၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ေပ။ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မိမိတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေလသည္။ တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္မႈက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း စုိးမုိးေနေလသည္။ အခန္းျပင္ထြက္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးဆီသုိ႔သြားၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အျပဳံးကေလးႏွင့္ ႀကိဳဆုိသည့္အတြက္ ေတာ္ေပေသးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အဂၤလိပ္စကားမတတ္၊ မိမိတုိ႔ကလည္း သီဟုိဠ္စကားမတတ္ေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ကေလးႏွင့္ေျပာၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးနေဘးတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း မိမိတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္၊ မိမိတုိ႔ကလည္း ျပန္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ မည္သုိ႔မည္ပုံေနထုိင္မည့္အေရး ေတြးေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသည္မွာ ရုိးသားျဖဴစင္၊ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည္။ ထုိသုိ႔ ပုံရိပ္ကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အတြက္ အလြန္စိတ္ခ်မ္းမိသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာျဖစ္၊ စကားေျပာရန္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မိမိတုိ႔အၾကား ပင္လယ္ႀကီးျခားေနသကဲ့သုိ႔ ဘာသာစကားက ျခားထားသည္။
ညေနေစာင္းေရာက္ေသာအခါ ကုိရင္ႏွစ္ပါးေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာသည္။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ေၾကာင္း၊ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)တြင္ စာသင္ေနေၾကာင္း၊ တစ္ပါးက ဘဂၤလားေဒးရွ္၊ တစ္ပါးက သီဟုိဠ္သားျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဘဂၤလားေဒးရွ္ ကုိရင္က အဂၤလိပ္စကား အနည္းအက်ဥ္းရသည္။ ပထမဦးဆုံး ေျပာခ်င္သည့္စကားကုိ သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ေျပာရသည္။ ညေနေစာင္းေရာက္မွ ေက်ာင္းက တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ျခင္း ကင္းၿပီး နည္းနည္းစုိေျပမႈရွိလာသည္။ ညေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတြင္ ေနထုိင္ၿပီး အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္သည္ ေကာင္ေလးမ်ား ေရာက္လာသည္။ အားလုံးစုိစုိေျပေျပျဖစ္လာသည္။ မိမိတုိ႔လည္း စိတ္အား အနည္းငယ္တက္လာသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း အသစ္ေရာက္လာသည့္ မိမိတုိ႔အား ေမးၾကျမန္းၾကႏွင့္ စကားအနည္းငယ္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔က သီဟုိဠ္စကားမတတ္သည့္အတြက္ သူတုိ႔ေျပာခ်င္ေသာ စကားကုိ အကုန္လုံးနားမလည္ေခ်၊ ဘဂၤလားေဒးရွ္ ကုိရင္ေလး ဘာသာျပန္ေပးမွ မိမိတုိ႔က သိရသည္။ ဤသည္မွာ မိမိတုိ႔ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ပထမဦးဆုံးေရာက္သည့္ေန႔ အေတြ႕အၾကံဳပင္ျဖစ္သည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၊ ကုိရင္ေလးႏွစ္ပါးႏွင့္ အျပင္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးမ်ားသာ ေနသည့္အတြက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား သိပ္အေလးအနက္ထားရွိဟန္မတူေပ။ ဆြမ္းဟင္းစသည္မ်ားသည္လည္း ေန႔တုိင္းရွိဟန္မတူ၊ ပထမသုံးေလးရက္တြင္ တစ္ရက္တစ္ေလ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွိ၏။ မရွိေသာေန႔မ်ားတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ၀ယ္ေကၽြးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ေက်ာင္းတြင္ ႏုိင္ငံျခားသား ျမန္မာသံဃာမ်ားရွိေနေၾကာင္း တေျဖးေျဖးသိလာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ လာေရာက္ေမးျမန္း စကားဆုိၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္ သံဃာရွိေသာအခါ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ဂရုစုိက္မိလာၾကေလသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ၀ါဆုိမဆုိခင္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းတုိင္ပင္၍ ေန႔တုိင္းဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကေလသည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ဆြမ္းလာပုိ႔ၾကသည္မွာ ေနတုိင္းျဖစ္ေလေတာ့၏။ ေက်ာင္းတြင္ဆြမ္းစားေက်ာင္းသည္လည္း ဆြမ္းစားေက်ာင္းမတူေတာေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ေက်ာင္းသည္လည္း သံဃာမေနေသာေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ အမႈိပ္သရုိက္ႏွင့္ ပလူျပန္ေနသည္။ မိမိတုိ႔ေရာက္မွ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကုိ သန္႔ရွင္းလုပ္၊ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ကုိ သန္႔ရွင္းလုပ္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာေ၀စၥမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ဆြမ္းစားသည့္အခါ အုံးေမာင္းေခါက္ရန္အတြက္ မည္သည့္ေနရာကရွာလာသည္မသိ အုံးေမာင္းတစ္ခု ရွာလာၿပီး ဆြမ္းစားေဆာင္အေရွ႕ မ်က္ႏွာစာတြင္ လာခ်ိတ္ထားေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆြမ္းစားရန္အခ်ိန္က်လွ်င္ အုံးေမာင္းေခါက္၍ သံဃာမ်ားကုိ အသိေပးသည္။ မိမိတုိ႔လည္း သီဟုိဠ္ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သုံးေလးလၾကာေတာ့ ဘဂၤလားေဒးရွ္ကုိရင္ေလးက သီဟုိဠ္စကား တစ္လုံးတစ္ေလ သင္ေပးလုိက္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက သင္ေပးလုိက္၊ ေရာက္လာသည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက သင္ေပးလုိက္ႏွင့္ ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာတတ္စ ျပဳလာသည္။
မိမိတုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္သည့္ သံဃာကား ဆရာေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ (၅)ပါးျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သီဟုိဠ္ကုိရင္ေလးကုိ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)က ျပန္ေခၚသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး၊ မိမိတို႔ျမန္မာႏွစ္ပါးႏွင့္ ဘဂၤလားေဒးရွ္ အားလုံးေပါင္း (၄)ပါး သာက်န္ေတာ့သည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ယခုမွ တည္ေထာင္ေသာ ေက်ာင္းမဟုတ္ေပ။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္(၂၀၀)ေက်ာ္ခန္႔ေလာက္က တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္၏။ ဤေက်ာင္းမွ ေမြးထုပ္ေပးခဲ့ေသာ ပညာတတ္ နာမည္ႀကီးတပည့္မ်ားသည္လည္း မနည္းေပ။ အခ်ိဳ႕တပည့္ႀကီးမ်ားသည္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ပရိေ၀န ေခၚ စာသင္တုိက္တည္ေထာင္ၿပီး နာမည္ႀကီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္းရွိ၏။ ယခင္က ဤေက်ာင္းသည္ ပရိေ၀န ေခၚ စာသင္တုိက္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာသင္သားသံဃာ အပါး(၅၀)၀န္းက်င္ခန္႔မွ်ရွိေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ယေန႔အေျခအေနကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရေၾကာင္း အမ်ားေျပာျပခ်က္အရသိရသည္။ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတြင္ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)သည္ သံဃာ ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔ေလာက္သာရွိသည္။ ထုိသုိ႔ သံဃာမ်ားရွိလွ်င္ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)ျပဳလုပ္ခြင့္ရွိသည္။ မိမိတုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စာသင္တုိက္သံဃာတစ္ေထာင္ေက်ာင္ ရွိေၾကာင္းေျပာျပလွ်င္ သိပ္မယုံၾကေခ်၊ တအံ့တၾသျဖစ္ေနၾကသည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိပုံရသည္။ ေက်ာင္း၏ သိမ္အတြင္း၀ယ္္ ျမန္မာပိဋကတ္စာအုပ္မ်ားေတြ႕ရွိရ၏။ အယုတ္ဆုံးအားျဖင့္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ေရးထားေသာ သၿဂႌဳဟ္စာအုပ္ငယ္ေလးပင္ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ၿပီး သိမ္သမုတ္တုိင္မ်ားတြင္လည္း ျမန္မာဘာသာျဖင့္ `သီမာ´ဟု အရပ္မ်က္ႏွာေလးခုစလုံ ေရးထားသည္။ ထုိသုိ႔အျခင္းအရာကုိ ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ယခင္က ျမန္မာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္းသိႏုိင္ေပသည္။
ယေန႔အေျခအေနကား ယခင္အေနအထားႏွင့္ လုံး၀ကြာျခားေလၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ႏွေမွ်ာတသသည့္ ပုံစံျဖင့္ တစ္ခါတစ္ေလ အတိတ္က ဤေက်ာင္း၏ ပုံစံကုိ ပုံေဖာ္ကာ ျပန္ေျပာျပၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဤေက်ာင္းကေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည့္ တပည့္မ်ား အလႊမ္းေျပ လာတတ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ကုိ ေတြ႕ရေသာအခါ သူတုိ႔ ဤေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔၏မိခင္ေက်ာင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အလည္လာေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ျပန္လည္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ႏွေမွ်ာစရာေကာင္းသည္ကား ယေန႔ အေျခအေန ျဖစ္ေနရသည္ပင္ျဖစ္၏။
မိမိတုိ႔သည္လည္း ဤေက်ာင္းတြင္ေနရသည္မွာ မည္သုိ႔မည္ပုံဆက္စပ္မႈရွိေနသည္မသိ ေပ်ာ္ေနသည္။ မိမိ၏ ေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ပင္ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားရသည္။ ဤေက်ာင္းတြင္ေနရသည္မွာ ရုပ္၀တၳဳမခ်မ္းသာေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းမႈ အျပည့္ေပးသည္။ ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ပင္ မိမိတုိ႔ေနသည့္ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေအးခ်မ္းေၾကာင္း၊ ကုိယ္ေက်ာင္း၊ ကုိယ့္ေနရာကဲ့သုိ႔ ခံစားရေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။
မိမိလည္း ဆြမ္းမစားခင္ အေတြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့ရသည္။ မိမိတုိ႔ေနခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ဤဆြမ္းစားေက်ာင္းတြင္ သီဟုိဠ္ဆြမ္းမ်ားဘုဥ္းေပးၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ ဘဂၤလားေဒးရု္ကုိရင္ေလး၊ မိမိတုိ႔ႏွစ္ပါး အားလုံးေပါင္း သုံးပါးျဖစ္၏။ ယခုအလည္တစ္ေခါက္ေရာက္သြားေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးထုိင္၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေသာ ေနရာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ လြမ္းဆြတ္သတိရမိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား ယခုမရွိေတာ့ၿပီတကား လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ခန္႔က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာေလၿပီ။
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မိမိတုိ႔ကုိ သူ၏တပည့္အရင္းကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဆရာေတာ္ႀကီးအခန္းေရွ႕ သြားထုိင္ၿပီး သီဟုိဠ္စကား မေတာက္တေခါက္ ေျပာမိေသးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ``ယာန၀ါ-သြားသည္၊ ႏွာန၀ါ-ေရခ်ိဳးသည္၊ ေဘာန၀ါ-ေသာက္သည္၊ ခန၀ါ-စားသည္ စသည္ျဖင့္´´ သင္ေပးေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး သူ႕၏အခန္း ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္ေနပုံ၊ သြားလာလႈပ္ရွားေနပုံတုိ႔ကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေနသည္။ ကြမ္းစားခ်င္ေသာအခါ မိမိတုိ႔က ကြမ္းေထာင္း၍ ေပးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္လည္း မိမိတုိ႔ရွိ၍ စိတ္ခ်မ္းသာေနသကဲ့သုိ႔ မိမိတုိ႔သည္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးရွိ၍ စိတ္ၾကည္ႏူးေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေငြကေလးႏွင့္ မိမိတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းသြားရန္ လုိင္းကားခဟူ၍ ေပးေသးသည္။ မိမိတုိ႔ကလည္း ဆရာေတာ္လုိေလေသးမရွိေအာင္ တတ္အားသမွ်ျပဳစုေပးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အနီးကပ္ တပည့္သည္ကား မိမိတုိ႔ သုံးပါးတည္းပင္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီဟုိဠ္တပည့္မ်ားသည္ကား အနီးကပ္မရွိေခ်၊ ဆရာေတာ္ႀကီးေဆးရုံေဆးခန္း သြားျပလွ်င္လည္း မိမိတုိ႔ပင္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးရင္း လႊမ္းဆြတ္သတိရမိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္ခ်င္လာသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ မိမိ၏အေတြးကုိ ျပန္ရုတ္သိမ္းရင္း ဘုဥ္းေပးလက္စ ဆြမ္းကုိ ျပန္လည္ဘုဥ္းေပးလုိက္ေတာ့သည္။ ထုိေန႔တစ္ေန႔ကုိ မိမိ၏သီဟုိဠ္ေက်ာင္းတြင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေလသည္။
သားေရႊ
မိမိတုိ႔ေနခဲ့သည္ သီဟုိဠ္ေက်ာင္း
ေက်ာင္းေနာက္ဘက္က စုိက္ခင္းႀကီးႏွင့္အလုပ္သမား
ေက်ာင္း၏ sunday school
