ပန္မလာေတာ့ဘူး
ဟိုတုန္းကဆိုတာေတြနဲ ့စလိုက္တိုင္း
ဟိုတုန္းကဆိုတာေတြ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
မ်က္လုံးဖြင့္မရေအာင္ကို
အေမွာင္ထုက သိပ္သည္းလြန္းေတာ့
အလင္းကိုရွာဖို ့အိမ္နဲ ့ေဝးရာထြက္ခြါခဲ့
ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားတဲ့ ကၽြတ္ဆတ္မွုနဲ ့
ထိလြယ္ရွလြယ္ ငယ္ဘဝေတြ
ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
ဓာတ္စီးေနတဲ့ စိတၱဇနဲ ့
ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးကိုရွို႕မယ့္ မီးတစ္စနဲ ့
ေသြးသားမွာေအာင္း၀င္ေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔
လမ္းရွိရာေျမြတစ္ေကာင္လုိ ရင္နဲ႔တြားထြက္ခဲ့
ဟုိးတုန္းက မလည္မ၀ယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
အေရာင္ေတြ စုံလြန္းေတာ့လဲ
ဒုကၡဆုိတာလဲ ခုံမင္စရာေတြပဲေပါ့
အဆင္ေျပသလုိဆုိတာေတြနဲ႔ ေလွာ္ရင္းေမ်ာရင္း
ကမ္းနဲ႔ေ၀းေတာ့လဲ ေ၀းပေစေတာ့ေပါ့
ကဗ်ာေတြကုိေတာ့ တေယာက္တေလမ်ား
ခံစားေကာင္းခံစားႏူိင္ပါရဲ႕ေလ
ဟုိတုန္းက လယ္ကြင္းထဲေျပးေနတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္
ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
ေမတၱာတရားကုိ အငတ္ႀကီးငတ္ခဲ့ပါလ်က္
အေမနဲ႔ေ၀းတဲ့အရပ္ကုိမွ
တဘ၀လုံးလုံး အပ်ံသင္ခ်င္တဲ့သူပါေလ
ဟုိတုန္းက လြယ္အိပ္မႏူိင္တႏူိင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
အဲဒီလုိပါ
ဖက္တြယ္မိတဲ့ ယုံၾကည္မွဳကုိပဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း
ေျပာခ်င္တဲ့ အေသးအမႊားမ်ားစြာကုိေတာ့
ေျပာခြင့္ရခဲ့ပါရဲ႕
အေမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ အလားအလာေကာင္းမ်ားစြာနဲ႔
ဟုိတုန္းက ခပ္ႏူံႏူံမရဏဖြား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
ျပန္မလာေတာ့ပါဘူးေလ
စိတ္ေရာ ကုိယ္ေရာအားလုံးပါပဲ
ေဟာဒီေတာမီးေလာင္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲတုိး၀င္ေလေလ
တျခမ္းေစာင္းေနတဲ့ ငါတုိ႔ေျမပုံေလးကုိ ေငးမိေလေလ
ဟုိတုန္းက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရယ္ေမာတတ္တဲ့ ငါ့ရယ္သံေတြေတာင္
ငါ့ဆီျပန္မလာေတာ့ဘူး ။ ။
ေနမြန္းသင္
