ဗုဒၡဘာသာဟာ တကယ့္ကုိ လူမႈေရး စီးပြားေရး က်န္းမာေရး ျပီးေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ျပည့္စုံေနတဲ့ဘာသာတခုပါ။ လူ႔ဘ၀မွာေနရင္ ဘာေတြလုိအပ္လုိ႔ ဘာကုိေဆာင္ျပီး ဘာကုိေရွာင္ရမယ္လုိ႔ ေဟာခဲ့သလုိ အေနအထုိင္အေျပာအဆုိနဲ႔ပတ္သက္လာရင္လဲ ယဥ္းေက်းစြာေျပာဆုိဆက္ဆံဖုိ႔ ဆုံးမခဲ့ျပန္တယ္။
လူ႔ပတ္၀န္းက်င္အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာေနရင္လဲ လုိအပ္တဲ့အရည္အခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး
အတိအလင္းေဖၚျပခဲ့ျပန္တယ္ေလ။ မဂၤလာ တရားေတာ္ထဲက အခ်ိဳ႕
ေသာ တရားေတာ္မ်ားကုိ အတုယူႏုိင္ေအာင္ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါရေစ။
ဗာဟုႆစၥဥၥ။ ။ လူဆုိတာ ဗဟုသုတရွိဖုိ႔တကယ့္ကုိလုိအပ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ့္ရဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဗဟုသုတ အၾကားအျမင္နည္းသူျဖစ္ေနရင္ စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ “ငတုံး
ပဲ ဒါေလးမွ မသိဘူးလား လူတုိင္းသိေနတဲ့ဟာပဲ“ စသည္ျဖင့္အေျပာခံရတတ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ပတ္သက္၍ ကုိယ့္ကုိ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ျပီး ဘယ္
ေတာ့မွ တုိင္ပင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။အဲဒီေနရာနဲ႔ပတ္သက္ျပီးလဲ သူ႔အတြက္ရယ္လုိ႔ ဘယ္သူမွ
တကူးတက ေနရာေပးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဗဟုသုတ နည္းလုိ႔ အားမကုိးထုိက္လုိ႔ပါပဲ။ အား
ကုိးထုိက္မွ အားကုိးတတ္တာလူ႔သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။ ဗဟုသုတ နည္းသူကုိ ေခါင္း
ေဆာင္တင္ထားရင္ ပုတ္သင္ညိဳကုိ ကေလးေတြေမးသလုိပဲေနမွာေပါ့။ ပုတ္သင္ညိဳ အပ်ိဳ
လုိရင္ေခါင္းညိတ္ ဆုိတာနဲ႔ ပုတ္သင္ညိဳကေတာ့ အဆင္သင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ပတ္၀န္း
က်င္မွာ ေနျပီး လူ႔ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ဗဟုသုတ မ်ားဖုိ႔လဲလုိအပ္ပါတယ္။
သိပဥၥ။ ။ တကယ္ေတာ့ ဗဟုသုတ တစ္ခုထဲရွိရုံနဲ႔လဲ မလုံေလာက္ေသးဘူးေလ။ အတတ္
ပညာတစ္ခုခု တတ္ထားဖုိ႔လဲလုိပါေသးတယ္။ ဗဟုသုတဆုိတာ အၾကားအျမင္မ်ားမယ္
ဖတ္ရႈေလ့လာမႈမ်ားမယ္ဆုိရင္ ရႏုိင္ေပမယ့္ လူရုိေသ ရွင္ရုိေသ ျဖစ္ေအာင္ အတတ္ပညာ
ကုိဆည္းပူးထားဖုိ႔လဲလုိျပန္တယ္။ ေလာကမွာ ဆုိရင္လဲ ဘြဲ႔ေလး တစ္ခုေလာက္ေပါ့။
ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ ဘယ္မွာပဲအလုပ္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေမးတတ္တာကေတာ့ ဘြဲ႔ ရျပီး
သာလား ဘာဘြဲ႔ရထားတာလဲလုိ႔ ေမးတတ္တာဟာ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ၀သီတစ္ခုလုိျဖစ္
ေနပါျပီ။ တကယ္လဲ ဘြဲ႔ နဲ႔ ညီတဲ့အတတ္ပညာဆုိတာ လုိအပ္ပါတယ္။ အလုပ္ရွင္က ကုိယ့္
ရဲ႔ ပညာကုိယုံျပီး သူ႔အလုပ္ကုိ ကုိယ့္ကုိလႊဲအပ္မွာေလ။ ဘာမွ မတတ္သူကုိေတာ့ အဲသလုိ
အခြင့္အေရးဘယ္ေပးလိမ့္မလဲ။ ကုိယ့္ေသတြင္းကုိယ္တူးသလုိျဖစ္သြားမွာေပါ့။ အခုေခတ္
ဆုိပုိဆုိးေသး ဘာဒီဂရီရျပီးျပီလဲ ဘယ္ကရလာတာလဲ တကယ္ေကာတတ္ရဲ႔လား ဆုိျပီး
ေမးလုိက္တာ လြန္ေရာ….။ တကယ္ေတာ့ေမးသူအလြန္မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ကုိယ္သာ
အလုပ္ရွင္ဆုိရင္ေရာ ပညာမတတ္သူတစ္ေယာက္ကုိ ကုိယ့္ရဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကုိ ယုံယုံၾကည္
ၾကည္နဲ႔ လႊဲအပ္ပါ့မလားလုိ႔။ ဒါေၾကာင့္ လစာေကာင္းျပီး ေနရာေကာင္းေလး လုိခ်င္တယ္
ဆုိရင္ေတာ့ သူမ်ားအားကုိးေလာက္တဲ့ ပညာေလး တစ္ခုေလာက္တတ္ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။
၀ိနေယာစ။ ။ ဗဟုသုတရိွ ပညာတတ္ရုံနဲ႔လဲ ကုိယ့္ဘ၀အာမခံခ်က္ မေသခ်ာေသးဘူးတဲ့
ကုိယ္က်င့္စာရိတၱပါေကာင္းဖုိ႔လုိလာျပန္သတဲ့ေလ။ ဟုတ္တာေပါ့။ ပါးစပ္က ဘုရားဘုရား
လက္က ကားရားကားရား လုပ္ေနသူကုိ ဘယ္သူကမ်ား တစ္သက္လုံး ယုံၾကည္မွာတဲ့လဲ။
တကယ္လုိ႕ အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းရင္ ေလလႈိင္းၾကားက စကားသံမ်ားကုိ တဆင့္ျပန္
ၾကားေနရမွာပါ။ ရွက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ ဘ၀ကုိတန္ဖုိးထားသူတစ္ေယာက္အတြက္
ေလၾကားကလာတဲ့ မေကာင္းတဲ့ စကားလုံးရဲ႔ ရနံ႕ကုိ မုန္းတီးပါတယ္။လုိလဲမလုိလားဘူး
ေလ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ကုိယ္က်င့္တရားက ကုိယ့္အတြက္သာမဟုတ္ဘူး ကုိယ့္ရဲ႕ ပတ္၀န္း
က်င္ ကုိယ့္ေဆြမ်ိဳး ကုိယ့္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္စသည္ျဖင့္ တဆင့္ျပီးတဆင့္ကူးစက္သြားမွာပါ။
ေကာင္းရင္ ခ်ီးမြမ္းခံရမယ္ မေကာင္းရင္ ကဲ့ရဲ႕ခံရမယ္ေပါ့။ ဘုရားစတဲ့သူေတာ္ေကာင္း
မ်ားကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ မေကာင္းသူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကဲ႕ရဲ႕ေေနပါေစ ဂရုမ
စုိက္ဘူးတဲ့ေလ။အဲ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္သာ ကဲ့ရဲ႕လာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လုံး၀
ခံႏုိင္ရည္စြမ္းမရွိဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လဲပဲ မေကာင္းတာေတြ လုံး၀မရွိေတာ့ေအာင္လုပ္ခဲ့
ၾကိဳးစားခဲ့တာေပါ့။ ဒါဆုိ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းဖုိ႔လဲ လုိအပ္ေနျပန္တာေပါ့။
သုသိကၡိေတာ။ ။ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းတယ္ ဆုိတဲ့ေနရာမွ လူအေျပာလြတ္ေအာင္
ေကာင္းရုံနဲ႔ မရဘူးတဲ့ တကယ္လဲ ေကာင္းေအာင္ က်င့္ၾကံေနထုိင္ရမယ္တဲ့ေလ။ ဆရာ
ရွိလုိ႔ ဆရာေရွ႕မွာ ေကာင္းေအာင္ေနသူကုိ လူေကာင္းလုိ႔ေျပာရခက္ပါတယ္။ဆရာ မရွိတဲ့
အခ်ိန္ ဆုံးမသူမရွိတဲ့ အခိ်န္မွာ ေကာင္းမြန္ေအာင္ေနထုိင္သူကုိသာ လူေကာင္းလုိ႕ေျပာ
လုိ႕ရပါတယ္။ ပုိျပီးလဲ စိတ္ခ်ရတာေပါ့။ မိဘေရွ႕မွာေတာ့ ရုိေသက်ိဳးႏြံျပီး မိဘမရွိေတာ့
တဲ့ အခိ်န္မွာ ရုိင္းစုိင္းေနတဲ့ကေလးကုိ သားအလိမၼာ သမီးအလိမၼာရယ္လုိ႔ ဘယ္သူမွ ေလ
ကုန္ခံျပီး ေျပာေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ “သမီးေခ်ာမေခ်ာ အရပ္ကေျပာ“ ဆုိတဲ့အတုိင္း တကယ္
ကုိယ္က်င့္တရား ေကာင္းမေကာင္းဆုိတာ ကုိယ့္ေစာင့္နတ္နဲ႕ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းေတြ
ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။ အဲ ေကာင္းေအာင္ေနထုိင္သူကေတာ့ သူပဲပုိသိပါလိမ့္မယ္။
သုဘာသိတာစ ယာ၀ါစာ။ ။ စကားေျပာတဲ့ ေနရာမွာလဲ ယဥ္းေက်းခ်ိဳသာျပီး မွန္ကန္ေနရ
မယ္တဲ့။ ငါက ေကာင္းေအာင္ေနတာပဲ ငါဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ အဆင္ေျပမယ္ထင္ျပီး ခပ္
ရမ္းရမ္းေျပာတဲ့စကားေတြ ငါက သူတုိ႔ထက္ပုိျပီးသိတာပဲ ငါေျပာတာကုိသူတုိ႔လက္ခံရမွာ
ေပါ့ ငါက သူတုိ႔ထက္ ပညာတတ္တယ္ ငါေျပာတာကုိ လုိက္နာရမွာေပါ့ စတဲ့စတဲ့ စကားေတြဟာ မွန္ေနေပမယ့္ လူအမ်ားက နားၾကားကပ္တတ္ၾကပါတယ္။ လူဆုိတာ စပါးပင္ကုိ အတုယူရတယ္တဲ့ စပါးပင္ဟာ နဳ စဥ္အခါတုန္းကေတာ့ ေလနဲနဲတုိက္တာနဲ႔မ်ား
မ်ားရမ္းေနတတ္ပါတယ္။ အဲ မွည့္လုိ႕ အရည္ေတြျပည့္ ရိတ္ခါနီးက်ျပီဆုိရင္ အရင္က ရမ္း
ခဲ့တာ သူမွဟုတ္ပါေလစ လုိ႔ အထင္လြဲရေလေအာင္ ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဗဟုသုတလဲရွိ
ပညာကလဲတတ္ အက်င့္ကလဲေကာင္း ျပီးရင္ တကယ္လဲေကာင္းေအာင္ေနရုံမက စကား
ကုိပါခ်ိဳသာစြာ ေျပာတတ္ေနမယ္ဆုိရင္ လူ႕ဘ၀ လူ႕ေလာက လူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနထုိင္
လုိ႕ ရျပီ လုိ႔ ဘုရားရွင္က မဂၤလ သုတ္မွာ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ သံသ
ရာမွ အျမန္ကၽြတ္တမ္း၀င္ရေအာင္ နိဗာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားကုိပဲ ေဟာထားတာမဟုတ္
ပါဘူး။ လူေတြနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံေျပာဆုိေနထုိင္တဲ့ ေနရာမွာ အထက္တန္းက်က်ေျပာ
တတ္ျပီး အဆင့္ရွိရွိေနႏုိင္ေအာင္လဲ သင္ျပေဟာျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ တရားေတာ္အတုိင္း
သာ လူသားအားလုံးျပည့္စုံေနမယ္ဆုိရင္……….သုိ႔မဟုတ္ ျပည့္စုံသင့္သေလာက္ျပည့္
စုံေနမယ္ဆုိရင္ အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္ မၾကည္တဲ့ေလသံ သေဘာမက်တဲ့ စကားဆုိ
တာ မုိးကုတ္ေက်ာက္တြင္းထဲ ခက္ခဲစြာေက်ာက္ရွာရသလုိ စကားလုံး
ေတြကုိလဲ ေလာကၾကီးမွာ ခက္ခဲစြာရွာေနရလိမ့္မယ္ဆုိတာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲပါပဲ။
စာေရးသူအပါအ၀င္ စာဖတ္သူအားလုံးဟာလဲ ဒီလုိပဲျဖစ္ခ်င္ၾကမွာပါ။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ေစခ်င္
မွာပါ။ တကယ္လုိ႕အားလုံးသာ စဥ္းလုံးေခ်ာျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္……………………………..
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘုရားေဟာ စာေပေတြဟာ တကယ့္ကုိ အႏွစ္သာရနဲ႕ျပည့္စုံေန
တယ္ဆုိတာ အားလုံးသေဘာက်လက္ခံနုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။
လူေကာင္းတစ္ေယာက္ သုိ႕မဟုတ္ လူ႕ေလာကမွာ အသုံးက်သူတစ္ေယာက္ျဖစ္
ဖုိ႕ဘာေတြလုိအပ္တယ္ဆုိတာကုိ ဘုရားရွင္က ျပည့္ျပည့္စုံစုံေဟာေပးခဲ့ျပီးပါျပီ။
ဒါဆုိ စာဖတ္သူ ဟာလဲ ငါ့မွာ ဘာေတြလုိအပ္ေနေသးတယ္ဆုိတာကုိ သိျပီးတဲ့
အခ်ိန္ကစျပီး ျဖည့္ဆည္းသြားသင့္ျပီေပါ့။ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္သူမ်ားျဖစ္ပါေစလုိ႔လဲ ရင္
တြင္းဆႏၵ နဲ႕အတူ……………………………………………………………………………
ညဏ၀ရ
