အပိုင္း(၂)
ဟိုယခင္တစ္ခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ညေနခင္းအခ်ိန္ေလးေတြမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ေလးေတြသြားၾက ငွားၾကတာကို ျမင္ေယာင္မိေနေသးေတာ့တယ္။ ဒီ့အျပင္ ျမင္ေယာင္မိေလတာေတြက ေယာက်္ားေလး လူငယ္ပိုင္းအုပ္စုေလးေတြက လမ္းမီးတိုင္ေအာက္ေလးေတြမွာ သီခ်င္းေတြကို ဂစ္တာေလးေတြနဲ႔ ေတးသြား ကီးေတြခ်ိန္၊ ညိႇတဲ့အသံေလးေတြ ၾကားဖူးခဲ့တာေတြလည္းပါတယ္။ မိုးရြာသီဆို လမ္းထဲမယ္ ေဘာလံုးေတြ ကန္ၾကနဲ႔။ လမ္းထိပ္ေတြမွာ ျခင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔။ အုပ္စုတူရာမွာ ဝါသနာအေလ်ာက္ တူညီတာေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဗီဒီယိုေတြ ေခတ္မစားခင္ကေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားမွာ ရွိတဲ့လူငယ္ေတြ ဘယ္လုိအရာ ေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္စြာ အပန္းေျဖခဲ့ၾကသလဲေပါ့။ အပန္းေျဖမွန္းမသိ စိတ္ေတြကို ဘာေတြနဲ႔ ေစစားလာ ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဘာသာေရးဘက္က ေျပာရရင္ ညေနပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံေတြမွာ ဝတ္ရြတ္ဆိုၾကတယ္။ ဘုရားမွာ ေန႔စဥ္အလွည့္က်နဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးေတြလုပ္ၾက၊ ဆြမး္ေတာ္ၾကီးတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကနဲ႔။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သန္႔ရွင္း ေအးခ်မ္းလိုက္ပါဘိေတာ့တယ္ေနာ္။ ဒါေလးေတြက လူငယ္ လူလတ္ပိုင္းေတြကို အပန္းေျဖေစတာမ်ိဳး ျဖစ္ေသာလည္း ဝါသနာေကာင္းေလးေတြနဲ႔ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ အခ်ိဳ႕ေတြ မေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ေနၾကတာကိုေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ပဲြလမ္းသဘင္ဆိုလို႔ ဇာတ္သဘင္ေတြ ေခတ္စားစဥ္ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ျမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္းပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းဆီက အတိတ္ေတြသည္ လွပခဲ့ ႏူးညံ့ခဲ့၊ အျပစ္ကင္းခဲ့ၾကပါတယ္။
တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ လူၾကီး အရြယ္ေရာက္လာၾကမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေတြသည္ အလြန္အေရးပါတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြကို ျပည့္ဝေနတဲ့ လူအနည္းစုက ပစ္ပယ္မထားထိုက္ ေပဘူးေနာ္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ နည္းပညာေတြလည္း တိုးတက္လာၾကတဲ့အခါ စာအုပ္ငွားဆိုင္သြားမယ့္ အခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ဆိုင္သြားတတ္လာၾကျပီ။ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမယ့္အစား အြန္လိုင္းမွာ သီခ်င္းေတြ နားဆင္ ေဒါင္းလုပ္ႏိုင္ၾကျပီေလ။ ကေလးငယ္ေလးေတြ ဆိုရင္လည္း ဂိမ္းဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ ေနၾကျပီ။ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားတဲ့ ကုိယ္ကာယအားေတြ တိုးတက္ဖို႔ကို မိဘေတြ စဥ္းစားမိၾကရဲ႕လား။ ဒီေခတ္ၾကီးထဲ လူျဖစ္လာတဲ့ သူေတြက ဘယ္ေနရာမွ သြားစရာမလို ပင္ပန္းစရာမလုိေအာင္လည္း ကြန္ပ်ဴ တာေရွ႕မွာ ထိုင္ျပီး လုပ္ႏိုင္တဲ့ေခတ္ကိုလည္း ေျပာင္းလဲလာၾကျပီ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးလုပ္ႏိုင္သလားဆို ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။ မလုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြမ်ား ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ၊ လက္တစ္ ကမ္းမွာ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါ။ လူငယ္ပိုင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနၾကသလဲ။ အားလပ္ခ်ိန္ကို ဘယ္လုိအသံုးခ်ေနၾကလဲ။ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိ အသံုးခ်မလဲဆိုတာကိုပါ ေလ့လာၾကပါ။ ဘယ္ႏုိင္ငံကိုပဲ ေရာက္ေန ေရာက္ေန လူငယ္ေတြ အလုပ္အားရင္ အနားယူၾကတယ္၊ အနားယူျပီးရင္ေရာ ေလွ်ာက္လည္ ၾကမယ္။ အလည္လြန္သြားတာေလးေတြလည္း ဒီေနရာမွာ ရွိေနတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးကို လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံလုိ စပ္စုတဲ့သူမမ်ားဘူး၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘယ္သူသိ တာမွတ္လို႔၊ သူတို႔ေတြ ဒီလိုေနၾကလို႔ ကိုယ္လည္း လုိက္ေနျဖစ္တာမ်ိဳးေတြ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ မထူး ဇာတ္ခင္းတာေလးေတြလည္း ရွိေနၾကတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အတြင္းလိႈက္စားတာေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အျပင္နဲ႔ အဆင္ေျပတာေလးေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ သုိ႔ပါေသာလည္း ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္က်င့္တရားပါ။ ဘယ္သူမွ သိတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အေတြး ေတြနဲ႔ ခပ္ရဲရဲပင္။
ဖုန္းေျပာေတာ့လည္း စကားေတြနဲ႔ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး။ အျပင္ေတြမွာလည္း ဘယ္သူမွာ သိပါဘူးေလ ဆိုတဲ့စိတ္က အားေဆးတစ္ခုလို။ ကိုယ့္စိတ္က သိေနတာေလာက္ မေကာင္းမႈကို လြန္က်ဴးရတာ ရွက္စရာအေကာင္းဆံုးပင္။ ဘယ္သူမွေတာ့ မသိဘူး၊ ေရာဂါအျဖစ္ေတာ့ လက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ရတတ္ ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားတစ္ခု ေဖာက္ျပားသြားတာက ဆံုးရွဴံးျခင္း တစ္ခု။
ဒီေတာ့ ေမးစရာရွိလာတာက အဲသလိုေတြ မျဖစ္ေအာင္ ဘာနည္းလမ္းေကာင္းေတြ ရွိသလဲေပါ့။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား ကို ေရာက္လာတဲ့ သူတို႔ေတြအတြက္ ေဘာလံုးစုကန္လို႔ ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိတဲ့ေနရာေတြ သြားျပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကမယ္ (ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အုပ္စုဖဲြ႔ လုပ္ႏုိင္တာေလးေတြ)၊ သကၤန္း ေတြ ေလွ်ာ္ေပးၾကလို႔ေပါ့။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာျခင္းနဲ႔ ကိုယ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေလ့လာႏိုင္တာေပါ့။ ကိုယ့္အနီးလက္တစ္ကမ္းမွာ ဘာေတြ ေလ့လာလို႔ရႏုိင္မလဲ။ ကိုယ္ေရာက္ေနတာ စက္ရုံလား၊ စက္ရုံမွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ ဘယ္လိုထုတ္တယ္။ ဘယ္လို စီမံၾကတယ္၊ အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း သင္ၾကားႏိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာကို ျမင္တတ္ဖို႔လုိပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္မွာ လုပ္တဲ့သူကလည္း ဟင္းခ်က္နည္းေလးေတြေလ့လာႏိုင္မယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနၾကမွာမွ မဟုတ္ၾကတာ။ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္တဲ့လမ္းမွာ သင္ခန္းစာေတြ အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႔ ပညာရပ္ေတြကိုပါ တစ္ပါးတည္း ယူေဆာင္သြားႏိုင္ၾကပါတယ္။ ယူေဆာင္တတ္ဖို႔ကို ကိုယ္တိုင္စိတ္ပါဝင္စားရမယ္၊ ၾကိဳးစားရမယ္၊ ျမင္တတ္ရမယ္၊ မျမင္တတ္ရင္ ျမင္တတ္သူေတြကို ခ်ဥ္းကပ္လို႔ ေမးၾကပါ။ ေမးတတ္ျခင္းက အရည္အေသြးပါ။ သိသလိုနဲ႔ မသိတာက က်က်မး္ေနာ္။ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့ေနရာမွာလည္း ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရတဲ့သူက ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေနသြားဖို႔ကို အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ယူတတ္ရင္ ပညာေတြက ေနရာတိုင္းမွ ရပါတယ္။ လူတိုင္းလည္း အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး အမ်ားနဲ႔ပါ။ ဘာလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ထက္က်ေနမလဲ။ ႏွစ္ခါမရွဳံးေအာင္ ေနထိုင္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ျပန္ခ်င္တဲ့ေဇာနဲ႔ ထီထိုးၾကပါတယ္။ ထီကေန ခဲ်ဘက္ကိုလည္း လွည့္ၾကတာေတြလည္း ရွိျပန္တယ္။ အဲဒါေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုထားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္ႏွစ္ဆို အမ်ားၾကီးရၾကမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ရွင္သန္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ္က အဓိပၸါယ္ရွိစြာနဲ႔ ရွင္သန္ဖို႔လုိပါတယ္။
လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္တဲ့သူမ်ားဘက္ကလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပစ္မထားၾကပါနဲ႔။ လူသားခ်င္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံ သားခ်င္း စာနာစိတ္ေလးေတြထားေပးၾကပါ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးမွာ ဂုဏ္ေတြ ျပိဳင္ေနၾကမယ့္ အစား၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုပဲ ကူညီႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိရဲ႕လက္တစ္ကမ္းရွိေနၾကေသာ ကိုယ့္ဝန္းက်င္ေလးကို ေမတၱာထားလို႔ ကူညီေပးၾကပါ၊ စာနာေပးၾကပါလို႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးက တဆင့္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ရပါတယ္ ရွင္။
ကူညီေပးေနဆဲ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေနဆဲရွိၾကေသာ သူအေပါင္းတို႔သည္လည္း မိမိတို႔၏ တန္ဖိုးရွိလွေသာ ေစတနာမ်ား၊ ေမတၱာမ်ားနဲ႔ ေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာ အခက္အခဲေတြ မရွိၾကပါေစနဲ႔၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ။ ထိေရာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ အဖဲြ႕မ်ားလည္း တစ္ဖဲြ႕ႏွင့္ တစ္ဖဲြ႕ ညီညြတ္ႏုိင္ၾကပါေစ၊ လုိအပ္တဲ့ဘက္က ျဖည့္ႏိုင္ၾကေစ၊ ကိုယ္တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့အပိုင္းမ်ားက ပံ့ပိုးႏိုင္ၾကပါေစ၊ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ဟု စိတ္ဝယ္ခံယူလို႔ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း။
ခါဝႆန္(US)
